Het leven houdt niet op na een herseninfarct. Als iemand dat weet, dan is het de boomlange dierenarts Peter Bracht wel. Zijn levenslust overwint alles. In deze blogpost vertelt Peter over zijn weg terug, zowel letterlijk als figuurlijk.
Ik heb wat te doen in onze oude wijk in Leidschendam. Dus ik loop een rondje door het Marienpark waar ik altijd de honden uitliet. Een hagelbui op mijn kop brengt mij naar mijn oude praktijk op de Bachlaan. Heb ook zin in een cappuccino. Ik weet nog waar alles staat. De praktijk is gesloten. De dames hebben pauze, dus ik loop om naar de artiesteningang waar de dames zitten te eten. ‘Tuurlijk, kom binnen.’ Ik kijk even rond en maak een praatje.
‘Wat een ontzettend mooie praktijk is het toch’ denk ik even. ‘Heb ik toch maar mooi nagelaten.’ Nog mooier om te zien is hoe de ruimtes gebruikt worden. De opnamehokken zijn bezet met zieke en uitslapende dieren. Er wordt gewerkt zoals ik dat voor ogen had en deed. Maakt mij nog trotser op de praktijk en de mensen die er werken. De dierenarts die erge en meeste uren maakt, hebben wij nog aangenomen een maand na de hersenknetter. En ook zij is bezig een goede naam en legacy op te bouwen.
Veel tijd voor een praatje is er niet, want ik heb wat te doen verderop in de wijk. Namelijk voorlichting geven met de vrijwilligers van het Platform Gehandicapten Leidschendam-Voorburg aan groep 8 op de Maria Bernadetteschool waar onze kinderen naar toe gingen. Groep 8. Dus de oud-klasgenoten van onze jongste Anne. Wat een leuk weerzien. Wat een lieve slimme kinderen zijn het toch op die school. Na de geslaagde sessie loop ik het schoolplein op.
Het is druk aan het hek. Ik begroet enkele voormalige cliënten en buurtbewoners allemaal even blij en verrast mij in deze staat te zien en te spreken. En dat terwijl in de eerste tijd na de hersenknetter het verhaal rond ging dat ik overleden was. Mooi niet. Ben er nog en ben nog steeds op de weg terug.
