Rob schreef een boek over zijn ervaringen rondom zijn hersenbloeding: Het even is uit mijn leven. De blogposts die worden gedeeld op Hersenletsel.nl zijn dan ook gebaseerd op de hoofdstukken uit Robs boek. Deze blogpost staat in het teken van zijn eerste ontbijt zonder het functioneren van zijn linkerarm.
Hoewel ik mijn ontbijt nooit oversla, en hier altijd naar uitkijk, ben ik eigenlijk alweer moe en neem ik eerst de tijd en ruimte om mijn medebewoners te aanschouwen.
Een fysiotherapeut en een ergotherapeut hebben beiden dienst en begeleiden de bewoners bij hun eerste maaltijd van de dag. Of liever gezegd, adviseren hierin, want het motto is wel ‘zelf doen’ natuurlijk. Zelf doen is iets wat ik mijn leven lang al ken en graag doe. Die eigenschap kan me hier wel eens heel goed van pas komen.
Bruinbrood, yoghurt met cruesli en een bakkie koffie, dat is wel mijn ontbijt. Ik krijg bij deze primeur nog aan alle kanten hulp bij het ophalen van mijn bord, beker en bestek, maar ook bij het ophalen van de lekkernijen uit het buffet.
Mijn rolstoel is goed uitgerust. Het is een redelijk nieuwe versie met goede banden en metallic lak, wijnrood. Daar kun je wel mee voor de dag komen. Als extra feature heb ik een blad dat scharnierend langs het wiel hangt of omgeklapt boven mijn schoot rust. Ik kan zo mijn werkeloze linkerarm laten liggen en voorkom ik dat mijn vingers tussen de spaken verdwijnen. Bij het aanschuiven aan tafel kom ik net niet dichtbij genoeg. Ik manoeuvreer weer achteruit en doe een nieuwe parkeerpoging, met iets meer snelheid. Vreemd genoeg kom ik weer niet ver genoeg en lijkt er iets van een weerstand te zijn. Ik probeer te achterhalen of mijn wielen iets raken of dat er andere redenen zijn waarom het niet lukt.
Dan buigt de ergotherapeut zich over me heen en wijst op mijn linkerhand die klem zit tussen de onderkant van de tafel en mijn rolstoelblad. Oeps, het rolstoelblad moet ik blijkbaar omklappen naar de zijkant, zodat de rolstoel onder de tafel kan. Daar is over nagedacht. Mijn hand is ietsje ontveld, maar ach, ik voel er gelukkig niks van.
Mijn ontbijt staat op tafel en licht watertandend ga ik aan de slag. Ik heb een speciaal bord met opstaande rand. Mijn boterham blijft achter deze rand hangen als ik met één hand wil snijden. Zo simpel maar ook zo ingenieus. Mijn linkerarm en -hand liggen doelloos toe te kijken hoe ik mijn bammetje probeer te snijden met de concurrentie van rechts. Ik realiseer me hoe vanzelfsprekend ik het altijd heb gevonden twee handen ter beschikking te hebben, maar daar eigenlijk nooit bij stil heb gestaan.
Mijn creativiteit en oplossingsvermogen staan volop aan. Voor veel handelingen zijn oplossingen bedacht door de medewerkers en vroegere patiënten van het Roessingh. Zo is er een plankje beschikbaar met een taps toelopende opening. In die opening zet je een boterkuipje of jammetje klem om daarna het aluminium afdekvliesje van het kuipje af te kunnen trekken. Geniaal! Hoewel … mijn uitvoering ervan is nog niet heel gracieus. Desalniettemin zie ik wel dat op deze manier zelfstandig eten beter mogelijk wordt.
Bij het openen van de koffiepot merk ik dat één hand net te weinig is. Maar door met de muis van mijn hand op de pot te drukken en met mijn vingers de dop te draaien lukt het me toch. Trots vul ik mijn beker met vers dampende koffie.
Het Roessingh biedt veel mogelijkheden, ondersteuning en deskundig advies, maar geduld zit helaas niet in het pakket. Bij alles wat ik doe kan snelheid geen rol meer spelen. Ik moet noodgedwongen veel meer tijd nemen voor wat ik van plan ben. Geduld is nooit mijn sterkste kant geweest en bij tegenslagen kon ik weleens uit de bocht vliegen. Krachttermen kwamen dan vrij vlot om de hoek kijken en enige vorm van redelijkheid nam snel af. Mijn vrouw kan hier legio voorbeelden van geven.
Wil je Robs boek lezen? Bestel dan een of meer exemplaren van zijn boek door een mail te sturen naar hetevenisuitmijnleven@gmail.com. Rob heeft het boek in eigen beheer uitgegeven en stuurt het graag naar je op voor €15,- inclusief verzendkosten!
