Anouk is een creatieve dertiger die werkt in de reclame-industrie. Zij deelt elke maand een nieuw verhaal. Zo hoopt zij andere jonge mensen te helpen. In deze blogpost deelt ze over het eerste moment van daten sinds het moment dat ze met hersenletsel leeft.
En dan gaat het leven gewoon door. M’n beroerte gebeurde vlak na een break-up en ondanks dat ik eerlijk waar super happy ben met alleen zijn. Merkte ik dat ik juist door de beroerte wel een beetje extra aandacht en liefde kon gebruiken. Maar hoe pak je dat in godsnaam aan als je niet helemaal jezelf bent? Ik besloot toch maar Tinder te installeren, dan kon ik lowkey praten zonder verplichtingen.
De volgende tekst heb ik geschreven vlak na deze date
Gelukkig. Dat valt mee, er zijn nog wel leuke single mannen boven de 30. Na wat chatten met matches kwam daar de vraag om een drankje te doen. Oh ja, daarom zit je natuurlijk op datingapps: om af te spreken. Maar wil ik dat wel? Ben ik daar klaar voor? En, hoe en/of vertel ik een beroerte heb gehad? Omdat de vraag om een drankje ging, vertelde ik wel al via de chat dat ik niet drink (duizelig zijn is mijn voornaamste klacht dus dat gaat niet helemaal lekker met drank en ik drink sowieso niet veel). Hij reageerde dat dat prima was en we spraken dus af, die avond nog.
Ok. Shit. Wat nu? Hoe gaat dat ook alweer? Wat moet ik aan? Drankje, is dat een date? Hoe hard moet ik m’n best doen? Oké, rustig, we gaan voor comfortabel met een datetwist. Het gaat erom dat je gewoon een eerste date hebt. In de trein merkte ik dat ik eigenlijk niet zenuwachtig was. Ik bedacht drie scenario’s in m’n hoofd over hoe en of ik zou vertellen over m’n beroerte: 1) als de vibe goed is en hij betrouwbaar klonk, zou ik het vertellen 2) ik wacht tot er iets soortgelijks opkomt en dan zeg ik het, of 3) ik vertel het niet, pas bij de tweede date of nog later, want wat maakt het uit? Ik stuurde nog zijn naam en de locatie van waar we afspraken naar een vriendin voor de veiligheid en was ready to go.
Tijdens de looptocht van het station naar het café was ik nog steeds niet zenuwachtig, alleen benieuwd of hij echt was komen opdagen en of hij op zijn foto leek. En ja, daar stond hij, precies als op z’n foto en netjes op tijd. Ik zei ‘hoi’ en dat was dat. Geen zenuwen of ongemakkelijkheid van mijn kant, beetje van zijn kant, maar dat bedacht ik pas achteraf. Toen we zaten en naar de drankkaart keken, kwam daar de vraag: “Waarom drink je eigenlijk niet als ik vragen mag?” Shit, moet ik dat nu al uitleggen? Zonder na te denken (want ik had 100 andere antwoorden kunnen geven) vroeg ik: “Wil je de waarheid?” (wat een stomme vraag, tuurlijk wil hij dat). Flap: “Ik heb 3 maanden geleden een herseninfarct gehad.” Zijn reactie was heel lief, eerst een ‘oh wat vervelend’. Ik lachte en toen kwam de serveerster. Maar gelukkig (ik vind fijn om erover te praten helpt mij met verwerken) vroeg hij toch nog door. Of ik het niet vervelend vond en of hij nog wat dingen kon vragen. Dus dat is uit de weg.
En toen, ja toen ging ik zwaar over een (beroerte)grens heen die ik toen niet herkende. Als ik totaal overprikkeld ben, kan ik een soort van dronken overkomen, druk zijn, heel veel praten zonder filter, soms beetje met dubbele tong en bij het lopen zelfs zwalken. En onthouden dat ik op date was? Ha nee, dat was niet aan de orde, totdat het tijd was om afscheid te nemen. Oh ja, ik was op date, moet ik hem nu zoenen? Nee, da’s gek, heb hem amper aangeraakt of geflirt, oh ja, flirten shit ook niet gedaan. Ok, dan maar een akward zwaai en gauw weglopen.
Na drie leuke dates was het al klaar. Deels omdat ik mentaal een beetje in de knoop begon te raken en deels omdat het toch niet helemaal een match was.
Spoileralert 😉 Mijn dateverhalen hebben een happy end, want ik heb uiteindelijk mijn huidige vriend gevonden (ja gewoon met de datingapps). Hij heeft samen met zijn vriend een podcast waar ze lekker lullen over van alles en nog wat en soms ook wat serieuzer gelul en daarom was ik laatst te gast om te vertellen over mijn beroerte, luister hem hier.
