Rob schreef een boek over zijn ervaringen rondom zijn hersenbloeding: Het even is uit mijn leven. De blogposts die worden gedeeld op Hersenletsel.nl zijn dan ook gebaseerd op de hoofdstukken uit Robs boek. Deze blogpost staat in het teken van zijn eerste momenten in zijn rolstoel.
Mijn rolstoel is gistermiddag afgeleverd, netjes volgens afspraak. Men heeft me direct uitgelegd hoe ik vanuit mijn bed in de stoel kan komen. Dat heet een ‘transfer’. Dus bij elke wisseling, van bed naar stoel of omgekeerd, is er sprake van een transfer. En om veiligheidsredenen kent deze ook een vaste procedure. Mijn enthousiasme wordt al snel getemperd door de verpleegkundige, omdat ik blijkbaar te snel wil. Goh, waar heb ik dat eerder gehoord? De kunst is om op de rand van het bed te gaan zitten en dan schuivend van het bed in de rolstoel plaats te nemen. In mijn hoofd heb ik de uitleg al gewaardeerd op ‘een makkie’. Hoe moeilijk kan het zijn.
Mijn lijf wil niet
Op het moment dat ik op de rand van het bed mag gaan zitten, blijft de linkerkant van mijn lijf gewoon liggen. En, hoewel ik dacht me bewust te zijn van mijn hersenbloeding, ben ik toch redelijk verbaasd dat dit ‘even’ niet lukte. Wat weegt zo’n lijf veel, een arm of een been, kolere! Met een duwtje in mijn rug helpt de verpleegkundige me omhoog en schuift m’n lamme been mee naar de rand van het bed. Ik heb nog net het zweet niet op mijn rug, maar wat een inspanning is dat. En ik zit nog niet eens in de stoel. Schuiven van bed naar stoel vergt ook de inzet van mijn linkerarm. Maar ook die is even buiten dienst en vertrouwt blijkbaar op de compenserende inzet van rechts.
Na wat geworstel zit ik in mijn rolstoel en dat zit best aardig. Mijn linkervoet wordt op de voetsteun gezet en ik kan op deze manier met m’n rechterbeen en -voet een beweging maken en sturen. Beide wielen hebben aan de buitenkant ook een rvs-rand die het mogelijk maakt voortgang te maken met je handen.
Een hele reis
Enthousiasme en teleurstelling gaan ook hier hand in hand. Ik weet niet wat ik voel, maar de inspanning om in de rolstoel te komen viel vies tegen. Mijn lijf is niet alleen voor de helft actief, maar werkt ook gewoon tegen. Hoeveel acties heb ik wel niet moeten uitvoeren? Dit is iets waar ik normaliter niet eens bij nadenk. En nu vraagt deze simpele handeling tientallen acties en momenten van focus en sturing.
Onhandig manoeuvreer ik mezelf richting de uitgang van mijn kamer. Hier en daar test ik de verf even maar uiteindelijk kom ik redelijk netjes op de gang en ga richting de eetzaal. De 25 meter die ik afleg voelt als een hele reis.
Wil je Robs boek lezen? Bestel dan een of meer exemplaren van zijn boek door een mail te sturen naar hetevenisuitmijnleven@gmail.com. Rob heeft het boek in eigen beheer uitgegeven en stuurt het graag naar je op voor €15,- inclusief verzendkosten!
