Elke maand deelt Monique over wat haar bezighoudt in haar leven met NAH. Deze keer vertelt ze over een niet zo leuke ontmoeting met de bestuurder van een busje.
Het trottoir is ijzig en ziet er spekglad uit, de rijbaan is schoon. Ik zie meerdere mensen op de rijbaan lopen, dus ik doe hetzelfde. ‘Waarom strooien ze het trottoir niet?’ vraag ik mij geïrriteerd af. Ik ben moe, heb net 2,5 uur bij een bijeenkomst gezeten en moet nu nog even mijn medicijnen bij de apotheek ophalen. Een wandeling van nog geen 500 meter, maar wel over een spekglad trottoir en plein. Opletten dus.
Bij de apotheek is het gelukkig rustig. Blij toe, daar kan je soms ook wel eens zomaar een uurtje wegtikken. Ik loop ook nog even naar het Kruidvat. Ik ben er nu toch vlak bij en wie weet wat er morgen weer uit de lucht valt. Daar is het veel drukker. Ik pak snel wat ik nodig heb en ga snel de winkel weer uit.
In het winkelcentrum is een smalle strook sneeuw- en ijsvrij, mooi. Maar ja, daar loopt dan ook iedereen. Al dan niet op de fiets, wat niet mag, maar daar trekt niemand zich blijkbaar iets van aan. Opletten dus.
Dan kom ik weer bij het stuk waar ik op de rijbaan liep. Dat doe ik nu weer. Goed uitkijken, want met auto’s is het druk. Er komt een busje. Die drukt flink op zijn claxon, waar ik enorm van schrik. Druk gebarend zie ik een jonge man achter het stuur zitten. Hij gebaart druk dat ik aan de kant moet. Met zijn middelvinger omhoog tikt hij tegen zijn voorhoofd. En al liplezend, of misschien riep hij het wel hard, hoor ik wat hij zegt: ‘Trut!’
Ik sta met één been op de stoep en sta trillend op mijn benen. Wat een idioot! Hij ziet toch ook dat die stoep spekglad is. Dat ik hier niet voor mijn lol loop. Dat ik misselijk en draaierig word als ik naar de grond kijk en loop tegelijk. Laat staan als het spekglad is! Als de bus uit het zicht is, komen de tranen. Van de schrik, het gebaar, de vermoeidheid. Het grijpt mij enorm aan op dat moment. Hevig in mijn emotie bereik ik mijn auto. Ik ga zitten en barst in huilen uit. Ik ben boos, emotioneel, verbaasd en alles tegelijk. Zo ken ik mijzelf niet.
Of eigenlijk toch wel. Mijn NAH-emmertje zit vol. Soms vraag ik mij dan af, waarmee of waardoor dan? Als ik eerlijk ben, weet ik het antwoord wel. Het was een drukke en emotionele week, de bijeenkomst eerder vanmiddag was druk en nieuw. Allemaal prikkels die voor oververmoeidheid zorgen.
Nu direct gaan autorijden is niet verstandig. Ik pak mijn telefoon. Wat mij helpt, is dingen van mij afschrijven. Ik haal een paar keer diep adem. Door mijn tranen heen tik ik wat mij net is overkomen. Ik heb gewoon meteen een mooi onderwerp voor mijn blog. Dat vermoeidheid, overprikkeling en emotie je zomaar kunnen overvallen bij NAH blijkt maar weer.
NAH, het is er altijd en overal. Vanavond maar lekker een avondje languit op de bank en helemaal niets. Met dit vooruitzicht in gedachten rijd ik veilig naar huis.
Liefs,
Just me Monique
