In de coronaperiode ging Frank op vakantie in de omgeving van Luxemburg en Duitsland. Dit bleek een levensveranderende vakantie voor Frank en zijn partner, want hij kreeg last van hoofdpijn en andere verschijnselen. In deze blogpost vertelt hij
De tijd op de normale afdeling/zaal was er eentje vol verrassingen. Ondertussen was het nog steeds buiten ruim 30 graden. Nu had ik daar op de IC niet veel meer van meegekregen, maar dit deel van het ziekenhuis was helaas nog niets gerenoveerd. Gelukkig hadden we vooral ochtendzon in de kamer. Ondanks dat was het nog steeds lekker warm. Alle ramen stonden tegen elkaar open en de avondwind maakte het wat dragelijk.
Wat de ziekenzorg in Duitsland voor mij vooral kenmerkt, is dat er over de patiënt gesproken wordt en minder met. De meeste informatie heb ik gehaald uit de overdrachtsgesprekken al dan niet op de gang gevoerd. Daarentegen was de zorg prima en de verpleging et cetera goed. Ook houdt men van verrassingen: “Ach, nu je er toch bent… Een oogonderzoek, de fysio enzovoorts.
Het eten was puur Duits – maar ja, je bent niet voor niets in Duitsland, toch? Drie maaltijden per dag. Veelal worst in allerlei vormen en smaken. Een eenmalige keuze voor je broodmaaltijden – hartig of zoet. Een mix is niet mogelijk en al helemaal geen variatie over de dag. Wel keuze uit drie soorten warme maaltijden voor tussen de middag. Een vegetarische optie, iets met worst of iets met spätselen (aardappel). Gelukkig mocht je dat wel per dag kiezen – wel graag een week vooruit kiezen. Heel gezond was de salade. Ja, echt waar. Een bakje zo groot dat er drie gesneden sla blaadjes in pasten naast een tomaat.
Echt lekker was dat er elke dag een stukje cake/koek bij het ontbijt werd geleverd. Thee kon bij het brood wel, maar bij het middageten werd alleen koffie geserveerd. En ja, als je een soort thee gekozen had, dan kreeg je ook niets anders meer. Het grappigste was het toetje. Regelmatig (om de dag) kregen we een klein kuipje Ola ijs. Als je dat serveert naast de warme maaltijd, bij 30 graden plus, op maaltijdkarren die er toch zeker een uurtje staan, en bedoeld om na het eten te nuttigen. Nou, je snapt hem wel. Het ijs was niets anders dan een plasje mousse. Het heeft me wel iets over ijs geleerd – wat een enorme hoeveelheid lucht zit daar in, zeg. IJsverkopers kunnen zichzelf beter koude-lucht-verkopers noemen.
Tja, en dan het proces zelf. Het geregelde en bedgebonden leven van de IC was voorbij. Ik viel echt in een enorm gat. Behalve dat je maaltijd gewoon komt, moet je zelf echt overal aan denken. Hoe laat je gaat (proberen) te slapen, wanneer, maar vooral dat je moet wassen/douchen, wat je met je tijd doet, je medicijnen innemen (en dus niet vergeten) enzovoorts. Ze zullen het best gezegd hebben, maar voor mijn gevoel was ik er gewoon gedumpt en een beetje aan mijn lot overgelaten. Een week wachten tot ik weg mocht. Je begrijpt dat ik met de buurman allerlei ontspanningsplannen heb gemaakt.
Het ergste waren toch nog steeds de hoofdpijnen die je gewoon lamleggen. Je mist de energie om echt iets te gaan, hoewel je niet veel kan doen in het ziekenhuis. Lichamelijk voelde ik me nog wel gewoon prima. Ik heb met het werk/de baas gebeld en regelmatig met de kids, moeder, familieleden en natuurlijk de vrouw gesproken. Beetje whatsappen, spelletjes op je mobiel doen. Wist je dat al die spelletjes echt nergens op slaan? Ik ben er echt geen enkele tegengekomen die het meer dan twee uurtjes waard was.
Maar goed, je kan ook niet 24 uur per dag liggen, dus een beetje over de gang wandelen was ook een optie, naast douchen. Nou, dat waren de volgende tegenslagen. Wat kost douchen een partij energie zeg – iets waar ik echt een goed uurtje van bij moest komen. Wandelen was nog erger. Het is handig te weten dat het ziekenhuis gewoon een vierkant is. Als je dat niet doorhebt, sla je een of twee keer af en komt de desoriëntatie volle bak binnen. De vertwijfeling niet meer te weten waar je kamer is, net als op dag één van deze ellende bij het toilethok op de camping. Het is heel overweldigend. Ook dit keer weer op goed geluk geprobeerd terug te lopen en zag ik mijn buurman naar het toilet gaan. De kamer kon niet ver weg zijn.
Kun je niet wachten op de volgende blogpost van Frank? Bezoek dan zijn blog en lees alvast zijn andere verhalen: https://hemianopsie.wordpress.com/.
