Lang hield Heleen Grinwis (55) zichzelf een masker voor. Ze wilde niet toegeven aan haar niet-aangeboren hersenletsel. Na jaren van vechten tegen zichzelf, zette ze het masker af. De zoektocht naar haar nieuwe zelf deelt Heleen in haar blogposts. Deze blogpost gaat over de chaos die de kerstdagen met zich meebrengt.
Hohoho allemaal!
CHAOS/KERST. We naderen het einde van het jaar. We overdenken het voorbijgaande jaar, maar als je wat mankeert en moet leven met beperkingen, dan doe je dat het gehele jaar. Je staat al anders in het leven naar mijn inziens. Je geniet meer, omdat je weet dat het leven niet oneindig is en het ergens een keer op zal houden. Maar wat als jij door jouw lot des levens meer bewust bent van het leven en er juist ook dankbaar voor bent? Dan valt het je op dat dankbaarheid 365 dagen in het jaar getoond mag worden en niet alleen in deze decembermaand, waarin alles maar als feestelijk gezien mag worden. Het lijkt ook alsof alles in deze maand met glitters en cadeautjes en etentjes gevuld moet zijn. Volgens de reclames hangt alles dan samen met saamhorigheid en dat is dan kennelijk gezelligheid.
Maar wat als het voor jou veel te veel prikkels en verplichtingen met zich meebrengt om aan deze decembermaand te moeten voldoen? Ik persoonlijk heb al last van al die glitterlampjes en dan vooral de lampjes die continu flikkeren. De drukte, het niet kunnen filteren van gesprekken door te veel prikkels die je waarneemt en die nog wel enige dagen doordrammen in je hoofd. Niets te zien aan de buitenkant, maar mijn hoofd is normaal al een flipperkast geworden door het leven met NAH. Laat staan met alle gezelligheid en drukte. Je wilt tenslotte ook niet de spelbreker zijn die zo nodig moet rusten en even op de achtergrond verdwijnt.
Ik ben hartstikke moe na zulke dagen. Het is al een heel gedoe met dat gewinkel vooraf waarin haastige en dan vooral chagrijnige mensen weleens een behoorlijke overprikkeling kunnen geven. En dan is het nog niet eens zover. Het eeuwige gezeur over wat eten we en wat doen we komt toch al snel als moetje over, terwijl je al moe bent van al dat gehaast. Laat staan al die kerstmuziek met al die vrolijke klinkende kerstklokken. Soms, heel eerlijk, heb ik er gewoon geen reet zin in aangezien ik al veel te chaotisch en moe in mijn hoofd ben en er door mij dan ook altijd wel iets vergeten blijkt te zijn. Of dat nu een gerecht is dat nog twee extra dagen in de koelkast staat of cadeautjes die ik zo verstopt heb dat ik niet meer weet waar.
Eveneens hetzelfde vroeger met paaseieren die we in de winter nog tegenkwamen. Laat staan de prijsetiketten die ik ook regelmatig vergeet te verwijderen. Kerst is een topprestatie voor mensen met NAH. Het is een pure hel die chaos in je brein veroorzaakt. Maar hè, we zitten er wel ieder jaar opgedirkt bij. Daarna liggen we enkele dagen onder zeil om bij te trekken, maar dat mag de pret niet drukken: we zijn er gewoon bij.
Dit jaar neem ik eens het besluit om niets te doen en de rust op te zoeken. Geen kerstdiner, misschien wel gewoon een patatje. Ik zie wel wat er op me afkomt, maar ik laat het eens een keer op mijn manier op me afkomen. Misschien blijf ik wel gewoon lekker eens in pyjama. Kijken hoe dat bevalt. We zullen het meemaken. Misschien eens een keer een hele andere dynamische ervaring die heel goed bij kan gaan passen en voor herhaling vatbaar is. Wie weet. Wordt vervolgd.
Ik wens iedereen fijne rustige feestdagen en pas op jezelf en ben dankbaar 365 dagen.
Lieve groet,
Heleen
@rauwismijnrouw
