Wat een breuk wel niet teweeg kan brengen
Mijn ouders zijn gescheiden. Tenminste, zo heet de podcast die ik heb ontdekt. Scheiden… als
kind was ik er als de dood voor. Bij elke wrijving tussen mijn ouders dacht ik dat het nu weleens
kon gaan gebeuren.
Nu kijk ik er anders naar. Scheiden is net als niet-aangeboren hersenletsel; een breuk tussen
voor en na. Maar dat is niet per se slecht, na die breuk is het niet alléén maar kommer en kwel.
Er zijn natuurlijk mensen die enorm met zichzelf in de knoop zitten in zo’n situatie. Sommigen
hebben zelfs last van uitzichtloos lijden. In de Volkskrant lees ik dat psychiaters worstelen met
mensen die zo lijden.
Ook voor mij het is een strijd om het beste uit de dag te halen. Daarbij ben ik erg afhankelijk van
mijn omgeving om zinvol te leven. Terugkijken blijft soms pijnlijk en het is moeilijk om tig keer
afscheid te nemen van wat was.Maar door een levensbreuk ontstaat ook ruimte voor nieuwe ervaringen, andere prikkels en
omgevingen. Andere wegen om in te slaan. En daar kan zomaar iets geweldigs gebeuren.
Daniël van Zaalen
