In de coronaperiode ging Frank op vakantie in de omgeving van Luxemburg en Duitsland. Dit bleek een levensveranderende vakantie voor Frank en zijn partner, want hij kreeg last van hoofdpijn en andere verschijnselen. In deze blogpost vertelt hij over zijn angio en teleurstellende gebeurtenissen.
Net als alle andere dagen op de IC begon ook deze dag om 6 uur met de vrolijke noten van het Guten Morgen van zuster Suzanne en broeder (in opleiding) ‘Bariton’ – ik noemde hem zo omdat die zo een heerlijk lage stem had.
Alles wordt in rekening gebracht
Wassen en scheren stonden op het programma. Vermakelijk was om te horen hoe een nieuwe collega werd in gewerkt. Echt alle handelingen moeten worden genoteerd in het systeem en worden in rekening gebracht. Van €12,50 voor een scheerbeurt (met of zonder ondersteuning) tot het wassen van de bovenste helft voorzij, het wassen en of kammen van het haar et cetera.
Bijzondere tandpasta
Nu moet je weten dat ik mijn tandenborstel wel had, maar de tandpasta nog op de camping lag. De dag ervoor had ik dus keurig een beetje tandpasta uit een gereedstaande tube gepakt (geen idee of dit ook in rekening is gebracht – sorry zorgverzekering). Deze dag was de tube echter een andere en, omdat ik nog slaperig en suf genoeg was, had ik er geen aandacht voor – helaas.
Dat had ik beter wel kunnen hebben, want je tanden poetsen met kleefpasta (zal geen merk noemen) is niet aan te bevelen. Ook het resultaat op je tandenborstel is na een paar uur grappig. Kom je ooit een staalborstel tekort? Gewoon de tandenborstel met kleefpasta als oplossing gebruiken. Bariton en ik hebben samen om de fout kunnen lachen en we hebben het maar niet aan de hoofdzuster laten weten.
Eindelijk tijd voor de angio
Het was tijd voor de angio, want die zou vroeg plaatsvinden. Zelfs het anesthesieteam was al aan het bed geweest en stond op de gang te wachten. Reden: Herr Doctor was nog niet langs geweest en die liep uit. Zonder hem konden we natuurlijk niet beginnen, want hij was ook op de OK nodig. Uiteindelijk, ongeveer 45 minuten later, was ik op weg naar de OK voor de angio en mijn volledige narcose.
Angiografie-onderzoek – Tijdens een angio gaan ze via de liesslagader naar boven om via de aorta en de halsslagader bij je hersen te kunnen komen. Hiermee gaat men buiten het hart om.
Ik moet zeggen dat ik erg blij was heerlijk te mogen slapen gedurende de tijd dat ze bezig waren. Ik moet er niet aan denken dat je ergens halverwege of juist ergens bovenin de katheter of het draadje et cetera voelt kriebelen.
Vertrouwde muur en een grote teleurstelling
Uit de OK werd ik wakker. Ik herkende de vertrouwde muur waar ik nu al drie dagen naast had gelegen. De verpleging deed de controles enzovoorts. Mijn vragen of alles was gelukt en of de stent was geplaatst, wilde men niet beantwoorden. Ik moest op de artsen wachten. Natuurlijk professioneel, maar ergens voelde ik al dat het anders was gegaan dan van tevoren bedacht. De sussende woorden waren te ontwijkend en verraadde meer dan de artsen lief was.
Toen de artsen uiteindelijk kwamen (ik weet niet hoeveel later, want suf en duf ben je toch wel na anderhalf uur narcose) werd duidelijk gemaakt dat het plaatsen van de stent niet was doorgegaan. De reden was dat het plaatsen meer schade en risico zou opleveren dan het gebied eerst te laten herstellen (duur: drie maanden) en dan een herbeoordeling van de aanpak te laten plaastvinden.
Drie maanden is echt een lange tijd
Dat klonk heel plausibel op dat moment, maar drie maanden wachten is best een tijd – hoewel ik me de volle impact niet helemaal besefte op het moment. Wat ik me des te meer besefte, was dat de zo gehoopte oplossing niet was gekomen. Dat ik nog langer moest wachten en in onzekerheid moest zitten. Ik was boos, verdrietig, teleurgesteld, verontwaardigd misschien wel. Maar moest me er ook bij neerleggen. De operatie was voorbij, de artsen hebben hier voor geleerd. Wie was ik om de conclusie in twijfel te trekken? Ik was enkel een teleurgestelde patiënt. Ja, ik heb zeker weer eens flink gebruld bij het nieuws.
Blauwe cirkels, rode driehoekjes en gekleurde patroontjes
Wat ik me ook nog van deze dag goed kan herinneren, waren de hallucinaties. Net als de eerdere dagen waren de blauwe cirkels, rode driehoekjes en gekleurde patroontjes aanwezig – alleen veel heftiger. Nee, de roze olifant was er niet bij. Wel had ik op enig moment die dag erg het gevoel dat ik het zicht in mijn rechteroog aan het verliezen was. Ik zag erg wazig, vlekkerig en de paniek schoot door mij heen.
Dit is een van de weinige keren dat ik de bel gebruikt heb in het ziekenhuis. De reactie was zeer professioneel en snel. Nog voor ik het wist was er een lieve arts (dame) die allerlei testjes deed om geruststellend vast te stellen dat het echt de bijwerkingen van de angio waren en ik me geen zorgen hoefde te maken. De toon, de manier en de aandacht waren echt datgene wat ik nodig had om uit de paniekfase te kunnen komen.
Geen pretje
De urinekatheter vond ik ook lastig en gelukkig mocht die er snel weer uit. Dat laatste is ook geen pretje, maar dat was zeker de eerste keren plassen met een katheter niet. De bloeddruklijn in de slagader is een erg lastige – niet dat die pijn doet of zo, maar hij is heel gevoelig. Dus elke keer als die even ergens onder lag, gingen alle alarmen weer af. Gelukkig mocht die er na één nachtje weer uit. Wat een verzoeking was dat – had ik net na anderhalf uur puzzelen uitgevonden hoe ik lekker kon liggen zonder dat alle alarmen afgingen – kwam men weer spiegelen en de andere controles doen. Zucht.
Drukverbanden en een onrustige nacht
De ‘drukverbanden’ – soort verpakking om je lijf in verband met de angio via een slagader – waren prima te doen. Eerder in de week was er een dame op de IC die dezelfde ingreep had gehad, maar die had wel erg last van de drukverbanden. Ik zag er een beetje tegen op, maar dat bleek gelukkig voor niets te zijn geweest.
Weer een onrustige nacht op de IC en gelukkig voor het eerst in dagen wel mogen eten. Echt Duits donker volkeren roggebrood met kaas. Verder dan één boterham kwam ik niet. Normaal zou ik overslaan, maar nu was het een verademing.
Kun je niet wachten op de volgende blogpost van Frank? Bezoek dan zijn blog en lees alvast zijn andere verhalen: https://hemianopsie.wordpress.com/.
