In de coronaperiode ging Frank op vakantie in de omgeving van Luxemburg en Duitsland. Dit bleek een levensveranderende vakantie voor Frank en zijn partner, want hij kreeg last van hoofdpijn en andere verschijnselen. In deze blogpost vertelt hij over zijn ervaring op de IC.
Nu heb ik ooit voor een kleine operatie wel een paar uurtjes op zaal gelegen, maar een IC is echt wat anders. Wat een indruk maakt die omgeving en wat een onrust geeft het eveneens. Alle slangen, infuuslijnen, de bloeddrukband, de alarmen, de continue verlichting, het spiegelen van je ogen, de andere patiënten enzovoorts. Het is goed dat een IC er is, maar een pretje is het verblijf er niet.
Geen hoog scorende vakantiebestemming
De eerste nachten zijn echt een drama geweest voor me. Weinig slapen, elk uur je bloeddruk meten, elke twee uur spiegelen van je ogen, plassen in een fles et cetera. Nee, niet de vakantiebestemming die hoog gescoord heeft. Om 6 uur in de ochtend gaat het volle licht weer aan en begint een nieuwe dag. Toch heb ik nog steeds niet het gevoel dat het allemaal heel ernstig is. Tot de artsenronde komt.
MRI-scan en angiografie
Men wil een MRI-scan maken en dan een angiografie. Tijdens de angiografie zal men via mijn lies met een draadje naar mijn hersenen gaan voor nader onderzoek met contrastvloeistof. Ook is het zo mogelijk om een stent te plaatsen. Die stent is nodig, omdat het anurisma uiteraard een instabiele plek is. Dat kon ik nog wel begrijpen en het bericht geeft ook op een bepaalde manier rust. Het klonk als een oplossing voor een gevonden probleem, als een uitkomst die de vakantie weer mogelijkheden zou bieden. Ja, zo naïef ben je op dit soort momenten (weet ik nu).
Ik wil mijn normale leven terug
De waarheid is toch wel iets anders. De hoofdpijnen houden aan. Met de reguliere medicijnen red ik het veelal niet. De opiaten maken me suf, duizelig en misselijk. De dag sleept zich voort met zo nu en dan een appje en telefoontje over de voortgang, het wachten tot je gehaald wordt en geen eten en geen drinken (uiteraard wel via het infuus).
Natuurlijk zijn er de spanning en angst voor wat er komen gaat. Maar het voelt nog steeds als een oplossing. De MRI-scan duurt 40 minuten en komt pas einde middag. Ik voel aan dat de angio niet gaat komen. Hier baal ik enorm van, want ik wil dit achter me hebben. Ik wil het achter me laten en vergeten. Ik wil mijn normale leven terug.
Lekker rustig liggen
Sommige mensen zien tegen een MRI op. Ik had het al vaker gehoord, maar ik moet eerlijk zeggen dat het me alles is mee gevallen. Ik heb bewust mijn ogen dichtgedaan zodra men de kap over mijn hoofd plaatste. De volgende 40 minuten lag ik lekker rustig. Het contrastmiddel is anders dan bij de CT-scan. Lekker koel en verder geen bijkomende effecten.
Wat me van deze dag het meeste is bijgebleven, is de chef de kliniek – die me netjes in het Engels te woord stond, maar ook nog eens heel duidelijk benoemde dat ik twee problemen had: een infarct en een aneurysma.
De boodschap kwam wel binnen
Zo’n boodschap blijft keer op keer binnenkomen. Over de gevolgen en oorzaken kon men niet veel zeggen. Eerlijk gezegd zat ik er ook niet op te wachten. De enorme onzekerheid van moeten wachten is me ook enorm bijgebleven. De dag heeft al genoeg aan zichzelf, maar als je dan wordt medegedeeld dat ze ook het angio-onderzoek met de plaatsing van de stent willen gaan doen en het wordt later en later – valt het gewoon ergens tegen. Uiteindelijk kwam rond 18 uur de mededeling dat de operatie en onderzoek de volgende ochtend zouden plaatsvinden.
En weer een dag zonder eten.
Kun je niet wachten op de volgende blogpost van Frank? Bezoek dan zijn blog en lees alvast zijn andere verhalen: https://hemianopsie.wordpress.com/.
