Frank is een van de nieuwe bloggers bij Hersenletsel.nl. In de coronaperiode ging hij op vakantie in de omgeving van Luxemburg en Duitsland. Dit bleek een levensveranderende vakantie voor Frank en zijn partner, want hij kreeg last van hoofdpijn en andere verschijnselen.
Dit jaar hadden we niet echt vaste vakantieplannen. In de maanden ervoor hielden de covid-ontwikkelingen ons toch nog wel bezig. Zou we dan toch maar in Nederland blijven of…? Erg ver wilden we niet, want ook in de familie speelde er gezondheidsproblemen. Dus eigenlijk op het laatste moment – letterlijk de avond van tevoren – besloten we de eerste plek op ongeveer 400 km te leggen. Gewoon niet te ver weg. Een rustige reisdag, niet te vroeg op en zeker niet laat aankomen. Al zoekende kwamen we in de omgeving Luxemburg en Duitsland terecht.
Relaxte vakantie op een fijne camping
Na verschillende campings op Google bekeken te hebben, bleef er eigenlijk maar eentje over die en plek had en ons wat rust kon bieden. Nee, geen kids meer mee, dus geen speeltuinen, animatie et cetera nodig. We besloten dus daar maar heen te rijden en in ieder geval een dag of drie tot vijf te reserveren om aan het vakantiegevoel te wennen. Je moet weten dat we laatste jaren veel rondgetrokken hebben van Brest (Normandië) langs de Loire, de kastelen tot bijna het oosten van Frankrijk. Maar dit jaar wisten we gewoon niet goed waar we behoefte aan hadden.
Na aankomst hebben we inderdaad het lekker gerelaxt en rustig aan gedaan. Lekker verse broodjes in de ochtend halen, boodschappen doen, omgeving verkennen, wandelingetjes, ergens wat lekkers eten.
Flinke hoofdpijn
Tot dag 3 – 22 augustus – zich aandiende. Ik werd wakker met een flinke hoofdpijn. In de volgende uren merkte ik dat de verschillende pillen niet echt hielpen. Om een beetje te ontspannen, bleven we bij de caravan. Op enig moment merkte ik dat ik wazig begon te zien. Zou het de hoofdpijn zijn, de warmte van 30 graden plus?
Ik ben een lezer, ik wilde lezen in een boek. Maar helaas, de letters dansten over de e-reader. Oké, dacht ik, ik moet mijn hoofd een beetje klaren. Dan maar wandelingetje naar het toiletgebouw en gelijk het sanitair van de caravan even legen. Dat bleek niet een erg slim besluit, want na met moeite het toilet geleegd te hebben, stond ik daar en wist ik me de weg terug naar de caravan niet meer te herinneren.
Paniek en bibberen
De paniek sloeg toe. Wat was er met me aan de hand? Waarom wist ik niet meer waar ik was? Ergens in mijn herinnering was onze plek alleen maar rechtdoor lopen. Op hoop van zegen en met de bibbers in mijn lijf ben ik gaan lopen. Echt, het was nog geen 150 meter, maar wat een afstand was dat. Uiteindelijk zag ik de kleur van onze auto en herkende ik de luifel. Ik was in ieder geval veilig terug.
Mijn zicht verslechterde
Onderweg was me opgevallen dat ik slecht zag aan de linkerkant. Rechts stonden de caravans en tenten, maar links was iedereen en alles verdwenen of verworden tot een kleurrijke massa. Toen ik weer veilig in mijn campingstoel zat, ben ik met mijn handen en vingers gaan testen wat er aan de hand was. Mijn vrouw was nog even met het thuisfront aan het bellen, dus ik had even de tijd.
Al snel werd me duidelijk dat ik links mijn hand en vingers niet meer aan de zijkant naast mijn hoofd kon zien, terwijl dat rechts wel kon. Langzaam bewoog ik mij handen van naast mijn oren naar voren, maar links kwam niets in beeld totdat mijn hand minstens 30 centimeter naar voren was verplaatst. Ik wist dat ik een serieus probleem had.
Helaas veel herkenning
Ergens tijdens mijn EHBO-opleiding die ik gedaan had in mijn studententijd, toen ik bij V&D werkte, had ik over hersenbloedingen en infarcten geleerd. Jaren later had mijn moeder een TIA en veel van de verschijnselen kwamen daar mee overeen. Maar ik had niet echt krachtverlies, geen scheve mond en dergelijke. Toch zocht ik wat op via maar via Thuisarts en andere websites (met helaas veel herkenning). Op het internet zocht ik daarom de dichtstbijzijnde eerste hulp op. Daar gingen we. Op weg in een, naar later bleek, levensveranderende dag voor ons allemaal.
Kun je niet wachten op de volgende blogpost van Frank? Bezoek dan zijn blog en lees alvast zijn andere verhalen: https://hemianopsie.wordpress.com/.
