Lang hield Heleen Grinwis (55) zichzelf een masker voor. Ze wilde niet toegeven aan haar niet-aangeboren hersenletsel. Na jaren van vechten tegen zichzelf, zette ze het masker af. De zoektocht naar haar nieuwe zelf deelt Heleen in haar blogposts. Deze blogpost gaat over emoties.
Voor veel lotgenoten met NAH is het woord emoties een beladen woord.
Helaas is het emotionele aspect voor ons vaak verdrukt, omdat we er moeite mee hebben om emoties te plaatsen. Vaak zijn we ook al veel sneller emotioneel, doordat ons brein dat is aangedaan.
Wat is emotie?
Emotie is een innerlijke beleving of gemoedsbeleving zoals vreugde , angst, boosheid of verdriet en deze kan door een gebeurtenis of situatie worden opgeroepen.
Wat emotie voor mij betekent in combinatie met NAH? Ik merkte vaak dat ik schrikachtig was en had dan een excuus dat ik druk in mijn gedachten zat. Ik moest eerder huilen bij iets emotioneels, maar ook bij iets tastbaar moois. Als ik mezelf probeerde te verdedigen over mijn gevoelens, schoot ik vaak al gelijk vol met als gevolg een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen. Als ik me dan aangevallen voelde zonder dat ik me kon verdedigen, verhief ik mijn stem direct. Ook viel ik dan terug in boosheid. Boos ben ik vaak geweest (soms nog steeds) op de hele wereld. Niet uit zelfmedelijden, maar meer door de frustraties die het leven met NAH met zich meebrengen.
Geen handleiding voor leven met NAH
Als je het ziekenhuis verlaat, is er geen handleiding die je meekrijgt waarin staat met welke mentale problemen je zult tegenkomen als je weer thuis bent. De nazorg van het ziekenhuis is nog steeds slecht en beroerd aangezien er nog zo weinig bekend is over NAH. Het brein dat jou in de steek laat en waar je je hele leven nog mee moet doen. En dan krijg je, als je geluk hebt, na klagen bij de huisarts een therapeut aangewezen.
Acceptatie zal nooit komen
Na de intake beginnen ze met de zogenaamde cognitieve gedragstherapie. Met andere woorden, jij moet wat jou is overkomen en de beperkingen hiervan gaan plaatsen in jouw nieuwe leven. Je moet het volgens de therapeut accepteren! Hoe kan dit? Het is jou overkomen. Acceptatie zal er bij mij nooit komen. Aanvaarden, dat is een ander perspectief in de hele situatie. Maar daar zijn al die psychologen en therapeuten zich niet van bewust. Zij leren het omgaan met NAH uit de boeken, niet uit eigen ervaring, en dat maakt het grote verschil.
Meer begrip voor NAH
Er moet meer gekeken worden naar NAH en er moeten behandelingen komen gebaseerd op ervaringen met NAH. Zo kan er meer begrip komen voor het leven met NAH. Het is tenslotte geen gebroken been. NAH zet je hele leven en dat van je naasten overhoop. Diep vanbinnen ben je nog steeds hetzelfde. Alleen jouw beperkingen, of die nu lichamelijk of psychisch of beide zijn, maken nu ook deel uit van jouw nieuwe leven .
Een leven met NAH
Emoties spelen een grote rol. Bij mij zijn ze veranderd in veel opzichten.
De innerlijke strijd die je aangaat met jezelf. Noodgedwongen opgeven is geen optie, dus je gaat maar door. Gaandeweg merk je veranderingen op in je eigen brein of op lichamelijk gebied. Ook daar heb je weer emoties over boosheid met betrekking tot de frustratie dat jouw lijf jou in de steek heeft gelaten. Je hebt de angst dat jij jouw lichaam niet meer compleet vertrouwt en hebt verdriet over wat jou is overkomen en dat dit nieuwe leven voortaan bij jou hoort.
Mijn rouwproces is ontzettend rauw
Ik heb jaren tegen mijn NAH gevochten. Dit was een innerlijke strijd diep vanbinnen, want ik kon en wilde het ook zeker NIET accepteren. Ik wilde alleen maar weer de oude IK zijn. Niet die vermoeide, overbelaste en overprikkelde patiënt. De verpakking was tenslotte (op een hanglip en hangoog na) hetzelfde, maar de binnenkant was totaal veranderd. Emotioneel gezien heeft me dit heel veel energie gekost en nog steeds, omdat ik op zoek was én ben naar enige verbetering gezien er zo weinig bekend is over NAH.
Wordt vervolgd.
Lieve groet,
Heleen
Lees ook: Heleen | Verlangen.
