Fiona kreeg op haar 29e een herseninfarct. Haar zoontje is inmiddels 2 jaar. Elke vier weken deelt zij hier haar verhaal als jonge moeder met NAH met jullie. In deze blogpost neemt ze afscheid van haar lezers, want dit is haar laatste post op Hersenletsel.nl.
Zorgen voor mijzelf en mijn zoontje
Gaandeweg heeft de komst van mijn zoontje een diepgaande verschuiving teweeggebracht in mijn perspectief. Zijn afhankelijkheid van mijn tijd en energie zorgde ervoor dat ik zonder aarzelen mijn grenzen stelde en mijn behoeften prioriteit gaf. Dit besef heeft twee jaar geduurd, maar het heeft me enorm geholpen om een balans te vinden tussen zelfzorg en het vervullen van mijn rol als ouder. De nieuwe fase van mijn zoontje, die in november zal aanbreken, betekent ook een nieuw begin voor mij. Dit is een kans om terug te keren naar een deel van mezelf dat ik een tijdje op de achtergrond heb gezet. De zorg voor mijn zoon was zonder twijfel het belangrijkste voor me en dat zal het altijd blijven. Terwijl ik mijn eigen weg zoek, vertrouw ik op mijn intuïtie, laat ik los wat niet langer dient en blijf ik trouw aan wie ik werkelijk ben.
Relaties tijdens mijn NAH
De eerste paar maanden van mijn hersenletsel waren gevuld met begrip, steun en medeleven. Na verloop van tijd begon dit kostbare begrip langzaam te vervagen. Een begrijpelijke ontwikkeling, gezien het feit dat mijn aandoening niet fysiek zichtbaar is. Relaties werden onvermijdelijk beïnvloed door deze verandering in mijn leven. Opmerkelijk genoeg kreeg ik van bijna elk persoon in mijn leven dezelfde soort reactie: “Ik ben ook vaak moe,” zeiden ze. “Ik kom ook niet vaak uit mijn woorden, en vergeetachtigheid, nou, dat overkomt me echt elke dag.” Het was een reflex, een manier om te proberen zich te verbinden met mij, om te laten zien dat ze begrepen wat ik doormaakte.
Hoewel ik hun intentie waardeer, realiseer ik me nu dat dit eerder een uiting was van hun eigen menselijke kwetsbaarheden dan van een daadwerkelijk inzicht in mijn situatie. Sommige vriendinnen en familieleden konden zich beter inleven dan anderen. Dit verschil in begrip was soms pijnlijk duidelijk. Het is geen verwijt, maar eerder een inzicht in de complexiteit van empathie voor iets wat buiten het bereik van iemands eigen ervaring ligt.
Geen koude kikker meer
Ik begon te begrijpen dat de emotionele toestand van mensen soms verborgen ligt achter hun glimlach of zelfs hun afstandelijke houding. Dit besef zorgde ervoor dat ik me meer openstelde voor de verhalen van anderen en actief luisterde naar hun behoeften en zorgen.
Mijn verhaal, eens in stilte bewaard, ligt nu open en bloot in de digitale wereld. Het staat er voor altijd op. ‘Ik’ die terughoudend was om deel te nemen aan de luidruchtige wereld van sociale media. Nu ken ik de onschatbare waarde van het delen op dit platform. Terwijl ik mijn ervaringen en gedachten in de openbaarheid bracht, wist ik dat er altijd een reeks meningen klaar zou staan. Gelukkig weet ik dat de kracht van mijn verhaal niet wordt gedefinieerd door de reacties van anderen. Het gaat erom wat ik ervan wil delen en wie ik hoop te bereiken. Voor dit moment is dit wat ik graag met jullie wil delen. Elk verhaal heeft zijn eigen tijd en plaats, en dit was de mijne voor nu.
Ode aan mijn team: “A SPECIAL THANKS TO”
Allereerst wil ik mijn partner bedanken. Te midden van de strijden en stormen die we hebben doorstaan, stond jij onwankelbaar naast me. Ten tweede wil ik mijn moeder bedanken. Met haar woorden en daden steunde ze me. Haar toewijding en onbaatzuchtige tijd lieten me zien wat onvoorwaardelijke liefde werkelijk betekent.
Last but not least bedank ik mijn lieve vriendin, voormalige stagebegeleidster en een gewaardeerde oud-collega. Ondanks haar eigen drukke en veeleisende baan nam ze altijd de tijd om mijn blogposts te lezen en me waardevolle feedback te geven. Ze nam zelfs tijd voor de nodige ‘grammatica-check’.
Ik wil jullie lezers vanuit het diepst van mijn hart bedanken voor het volgen en lezen van mijn verhaal. Jullie aanwezigheid, interesse en steun waren van onschatbare waarde voor mij. Hersenletsel.nl, jullie hebben mijn woorden een thuis gegeven. Dank hiervoor!
