Elke maand schrijft Belinda voor Hersenletsel.nl over haar leven met NAH. Deze keer schrijft ze over de operatie die er al een tijd aan zat te komen.
Na ruim een jaar is het dan eindelijk zover, ik heb er zo naar uitgekeken en tegenop gezien. Ik heb jullie er regelmatig mee lastig gevallen en dat ga ik nu nog een keer doen.
Voorafgaand aan de opname heb ik een gesprek gehad met een verpleegkundige. Aan haar heb ik gevraagd of ik op een kamertje apart mag omdat ik zo snel overprikkeld raak door mijn cva’s. Zij gaf aan het door te geven aan de afdeling, waarop ik aangaf “iedereen zal wel een kamertje apart willen…”Ja zei ze dat klopt maar bijna niemand heeft er zo’n goede reden voor als u.
Gek genoeg stelde dat ene zinnetje me wat gerust. Erkenning is zo belangrijk! Dat blijkt iedere keer weer.
Afijn de dagen afgeteld en dan is het eindelijk 24 juli. De dag van de operatie met voor de zekerheid een nachtje blijven. Ik schrijf deze blog op 27 juli en lig nog steeds in het ziekenhuis, dus van die planning is niet veel terecht gekomen.
De operatie is groter en veel zwaarder dan vooraf bedacht door mij. Ze zijn met twee artsen ruim 2 uur bezig geweest. En het stukje hamstring hebben ze via de voorkant van mijn knie verwijderd, met als gevolg dat er zo’n 8 hechtingen in mijn knie zitten. En dat was iets waar ik vooraf geen rekening mee heb gehouden, en wat echt slecht uitkomt. Want met de revalidatie voorafgaand aan de operatie hebben we bedacht dat ik na de operatie gebruik zou kunnen maken van een kniekruk. Dit omdat ik door de cva’s niet lang op mn rechterbeen kan staan. Dat wordt een probleempje straks als ik naar huis mag. Gelukkig komt straks de fysio langs om te oefenen met traplopen. Dat zal waarschijnlijk trapzitten worden.
Afijn de pijn is na de operatie zo heftig dat ze al gauw overschaken van tramadol naar oxycodin. Daar raak ik echter zo van van de kaart. Ik kan alleen maar slapen, val steeds weg. Als ik een hap eet is dat kauwen al te vermoeiend en ik val dus ook tijdens het kauwen in slaap. Heel vervelend. Bezoek trek ik ook slecht. Ik heb gelukkig wel een kamertje apart, maar naast me ligt iemand die doof is en zijn bezoek praat zo hard…ook zet hij de televisie erg hard. Ondanks de goede zorgen van de verpleging raak ik toch overprikkeld. Niet gek want pijn zorgt ook voor overprikkeling. En daarvan heb ik genoeg om steeds overprikkeld te raken.
Tot overmaat van ramp ontwikkel ik ook nog koorts. Dik 39 graden, dus dat betekent nog steeds niet naar huis. En nog steeds vind ik dat op het moment helemaal niet erg. Ik lig liever hier dan dat ik mijn man dit allemaal aandoe. Thuis patiënt zijn is toch anders dan in het ziekenhuis patiënt zijn.
Met het schrijven van dit stukje ben ik overigens ook al diverse keren in slaapgevallen en moet ik steeds de tekst corrigeren.
Hoewel de verpleging dus echt wel heel goed meedenkt met mijn NAH, is het toch lastig in de hand te houden. Ze zorgen echt voor zo min mogelijk prikkels voor mij, maar ik voel me dan toch een ondankbare patiënt omdat ik toch steeds overprikkeld raak.
Vandaag voel ik me gelukkig weer een beetje mens en de temperatuur lijkt te zakken. De kans is dan ook groot dat ik vanavond naar huis mag. Op naar volledig herstel! Maar eerst nog 6 tot 8 weken gips.
Liefs,
Belinda
Lees ook: Belinda | Ervaringsdeskundig.
